Babası öldüğünde insanın, gören gözleri görmez olur, bilir misiniz?
Duyan kulakları duymaz, konuşan dili konuşamaz olur, lâl kesilir.
Ümitle kapıda olur aklı fikri, geleceğini umar, her kapı çalışında…
Olmayacağını bilir ama yine de umut eder, bakar sessizce…
Bilmediği bir şey olduğunda, tereddüt ettiğinde veya aklına takılan herhangi bir mevzuda “Babama bir sorsam, fikrini alsam” diye telefonu eline alıp, o an artık soramayacağını anladığında hissedilen o garip duygu sarınca ruhunu, yalnız değilse gözleri dolmaz belki ama gönlünden süzülen gözyaşları dökülür, kalbinin üzerine, kalakalır öylece…
Dostlarıyla, arkadaşlarıyla, akrabalarla onun hatıraları hakkında konuşurken sanki yanı başlarındaymış, onları dinliyormuş hatta eksik kalan, unutulan bazı şeyleri söyleyiverecekmiş gibi hisseder insan. Hele bazen de tanımadığı insanlarla tanışıp konuşurken o tanımadıklarının babasını tanıdıklarını öğrendiğinde daha da büyür içindeki özlem... Ona dair her sözde, her kelimede hatta söyleyenlerin gözlerinde onu görmeyi hayal eder, ne kadar beyhude de olsa…
Ara sıra eski fotoğraflara bakarken, o zamanlarda neler hissettiğini, gülüyorsa neden güldüğünü, yüzü biraz solgunsa neden öyle olduğunu anlamaya çalışırsa da soracağı kimse de yoktur ki… Sonra kızar belki kendine, neden bunları sormak sağken aklıma gelmedi, neden daha fazla fotoğrafımız yok diye… Belki İstanbul’a gider de orada aklına gelir neden babamla bu şehre gitmedik de Eyüp’te öğleyi, Sultan Ahmet’te akşamı kılmadık diye geçirir içinden…
İnsan, babası öldüğünde ona dair unuttuğu zannettiği ne varsa hepsini hatırlar, gözünün önünden film şeridi gibi geçer her şey, birkaç saniye içinde bir ömür…
İnsan, annesi öldüğünde öksüz olur, babası öldüğünde de yetim, kaç yaşında olursa olsun…
Mezarını her ziyaret edişinde ise bir nebze teselli duyar, yanı başındaki mezarda yatan anneme kavuştu diye…
Bugün tam dört yıl oldu, babam aramızdan ayrılalı...
Ben hâlâ kafama bir şey takıldığında babama sorarım diye düşünmeyi bırakmadım. İçimden zaman zaman bunu söylüyorum, dilimle söyleyemesem de…
Ölüm, Allah’ın emri, ne kadar üzülsek de rıza göstermekten, dayanmaktan ve dua etmekten gayrısı yok. Allah’tan dilerim ki dünyalarını değiştiren hem annemin hem babamın hem de bütün Müslümanların mekânları cennet olsun. İki cihan serverine komşu olsunlar… (18 Mart 2019)
