Gözlerin gelir aklıma...

Gözlerin gelir aklıma, 
gözlerimin içine, 
gözlerinin içinden, 
baktığın o anlar, 
sessizce, kendiliğinden…
Belki bir yerde otururken, 
ya da otobüs durağında beklerken, 
etrafım insanlarla doluyken… 
Soğuk kış günlerinde rüzgâr,

bütün şiddetiyle, 
şakaklarımda soğukluğunu 
hissettirdiğinde, 
belki yolda hızlı hızlı yürürken 
yanımdan geçen bir kadının 
eşarbındaki kırmızı çiçekte, 
belki simit satan çocukların 
dudaklarından 
dökülen bir sözcükte, 
belki de bulmaca çözen bir yabancının, 
elindeki tükenen kalemi tutuşunda… 
Yahut araba kullanırken, 
radyoda çalan bir şarkının, 
son dörtlüğünün ilk mısrasında, 
merdivenlerden çıkarken 
attığım her adımda, 
ya da okuduğum herhangi bir kitabın 
bütün satırlarında… 
En ıssız vakitlerde, 
sabah gözümü açtığımda mesela, 
ya da gece olup da 
başımı yastığa koyduğumda, 
birden gözümde belirir, 
aklımdan hiç çıkmayan
güzel gözlerin ve sen…